دو راهی
جمعه, ۱۳ فروردين ۱۳۹۵، ۱۲:۱۰ ب.ظ
پس از فرمایشات رهبری در روز 11 فروردین در جمع ذاکرین و مداحان اهل بیت و جمله ی معروفی که همه آن را پاسخی صریح به سخنان آیت الله هاشمی رفسنجانی قلمداد کردند؛ توئیت آصلاحیه ای از سوی کانال منصوب به آیت الله هاشمی قرار داده شد که در این اصلاحیه تلاش شده بود با به گردن گرفتن اشتباه در تقطیع سخنان آیت الله هاشمی، سخنان ایشان را در مقابل فرمایشات رهبری قرار نداده و اذهان عمومی را نسبت به آیت الله هاشمی از بدگمانی دور کند.
پس از اصلاحیه ی کانال مذکور، قضاوت ها نسبت به آیت الله هاشمی رفسنجانی به دو شکل می تواند صورت بگیرد.
در حالت اول کسانی که نسبت به شخص ایشان بدبین و یا مخالف هستند، با تکیه بر موضع گیری صریح رهبری و سوابق تضاد فکری رهبری و آیت الله هاشمی، این اصلاحیه را یک عقب نشینی استراتژیک قلمداد کرده و همچنان بر موضع مخالفت با آیت الله هاشمی اصرار می ورزند و می گویند که راهی که ایشان می روند یک جاده ی یک طرفه و غیر قابل برگشت است.
در حالت دوم کسانی هستند که این اصلاحیه را قبول می کنند و می گویند که هر کسی ممکن است مرتکب خطا شود و همین اندازه که آیت الله هاشمی خودش را در مقابل رهبری نگذاشته، نشان دهنده ی این است که دلش با نظام و رهبری هست.
اگر در این دو راهی بخواهیم سبک و سنگینی کنیم و همه ی جوانب امر را در نظر بگیریم، نکات ریز ولی حساسی وجود دارد که قابل تأمل خواهد بود.
نکته ی اول: علت بیان آن جمله از سوی رهبری، مقابله ی با شخص بود یا مقابله ی با طرز فکر و انحراف در انقلاب؟
همچنان که در مطلب قبل هم به آن اشاره کردم، رهبری وظیفه ی راهنمایی و مقابله ی با انحرافات در اسلام و انقلاب را دارند و این طور نیست که خود را در مقابل شخصی ببینند تا با او به یکی به دو بپردازند.
نکته ی دوم: وقتی به دشمنان مان نگاه می کنیم و تحلیل آنها را درباره ی تقابل فرمایشات رهبری و توئیت آیت الله هاشمی می بینیم، شاهد این هستیم که آنها اولا از این قضیه بسیار خوشحالند و در ثانی سعی بر این دارند تا به جامعه اینگونه القا کنند که نظام جمهوری اسلامی به یک دو قطبی تبدیل شده که هر کدام از آنها سعی در حذف و ریشه کنی طرف مقابل دارد.
در این لحظه یاد جمله ی معروف انگلیسی "تفرقه بینداز و حکومت کن" می افتیم و شاید لازم باشد در این قضیه دقت بیشتری کنیم.
نکته ی سوم: گاهی اوقات اشتباهات کوچک یک شخص را می شود با اغماض از بین برد ولی پافشاری بر اینکه او اشتباه کرده است، باعث می شود که طرف ناخواسته به اشتباهش ادامه داده و بعدها اشتباهات بزرگتری را با میل و رغبت خودش انجام دهد.
نتیجه: از مجموع نکات فوق به نظر می آید که راه دوم که همان قبول اصلاحیه است بهتر از راه اول است.
البته در اینجا باید دقت شود که ساده لوحانه عمل نکنیم و اینطور نباشد که هر کسی بتواند هر حرفی را بزند و بعدا با یک اصلاحیه یا عذرخواهی یا چیزی مثل این، از زیر قضیه در برود؛ چون همچنان که در مطلب قبلی بیان شد، اینگونه اشتباهات باعث انحراف در اسلام و انقلاب است و نباید راه انحراف باز شود که بستنش خیلی خیلی سخت است.
پس ضمن اینکه راه دوم را در پیش می گیریم ولی دقت مان بر روی مسائل اسلام و انقلاب به مراتب بیشتر خواهد شد و نخواهیم گذاشت که انحرافی به وجود بیاید.
پس از اصلاحیه ی کانال مذکور، قضاوت ها نسبت به آیت الله هاشمی رفسنجانی به دو شکل می تواند صورت بگیرد.
در حالت اول کسانی که نسبت به شخص ایشان بدبین و یا مخالف هستند، با تکیه بر موضع گیری صریح رهبری و سوابق تضاد فکری رهبری و آیت الله هاشمی، این اصلاحیه را یک عقب نشینی استراتژیک قلمداد کرده و همچنان بر موضع مخالفت با آیت الله هاشمی اصرار می ورزند و می گویند که راهی که ایشان می روند یک جاده ی یک طرفه و غیر قابل برگشت است.
در حالت دوم کسانی هستند که این اصلاحیه را قبول می کنند و می گویند که هر کسی ممکن است مرتکب خطا شود و همین اندازه که آیت الله هاشمی خودش را در مقابل رهبری نگذاشته، نشان دهنده ی این است که دلش با نظام و رهبری هست.
اگر در این دو راهی بخواهیم سبک و سنگینی کنیم و همه ی جوانب امر را در نظر بگیریم، نکات ریز ولی حساسی وجود دارد که قابل تأمل خواهد بود.
نکته ی اول: علت بیان آن جمله از سوی رهبری، مقابله ی با شخص بود یا مقابله ی با طرز فکر و انحراف در انقلاب؟
همچنان که در مطلب قبل هم به آن اشاره کردم، رهبری وظیفه ی راهنمایی و مقابله ی با انحرافات در اسلام و انقلاب را دارند و این طور نیست که خود را در مقابل شخصی ببینند تا با او به یکی به دو بپردازند.
نکته ی دوم: وقتی به دشمنان مان نگاه می کنیم و تحلیل آنها را درباره ی تقابل فرمایشات رهبری و توئیت آیت الله هاشمی می بینیم، شاهد این هستیم که آنها اولا از این قضیه بسیار خوشحالند و در ثانی سعی بر این دارند تا به جامعه اینگونه القا کنند که نظام جمهوری اسلامی به یک دو قطبی تبدیل شده که هر کدام از آنها سعی در حذف و ریشه کنی طرف مقابل دارد.
در این لحظه یاد جمله ی معروف انگلیسی "تفرقه بینداز و حکومت کن" می افتیم و شاید لازم باشد در این قضیه دقت بیشتری کنیم.
نکته ی سوم: گاهی اوقات اشتباهات کوچک یک شخص را می شود با اغماض از بین برد ولی پافشاری بر اینکه او اشتباه کرده است، باعث می شود که طرف ناخواسته به اشتباهش ادامه داده و بعدها اشتباهات بزرگتری را با میل و رغبت خودش انجام دهد.
نتیجه: از مجموع نکات فوق به نظر می آید که راه دوم که همان قبول اصلاحیه است بهتر از راه اول است.
البته در اینجا باید دقت شود که ساده لوحانه عمل نکنیم و اینطور نباشد که هر کسی بتواند هر حرفی را بزند و بعدا با یک اصلاحیه یا عذرخواهی یا چیزی مثل این، از زیر قضیه در برود؛ چون همچنان که در مطلب قبلی بیان شد، اینگونه اشتباهات باعث انحراف در اسلام و انقلاب است و نباید راه انحراف باز شود که بستنش خیلی خیلی سخت است.
پس ضمن اینکه راه دوم را در پیش می گیریم ولی دقت مان بر روی مسائل اسلام و انقلاب به مراتب بیشتر خواهد شد و نخواهیم گذاشت که انحرافی به وجود بیاید.
