این روزای فوتبال و لیگ برترمون داغه داغه
صدر و قعر جدول مدام داره بین تیم ها دست گردون میشه
لبخند یه تیم و طرفداراش شاید چند دقیقه بیشتر دوام نیاره و جاشو به گریه بده
نمیخوام از شانسهای قهرمانی یا کاندیداهای سقوط حرف بزنم
نمیخوام از حال و روز این روزای لیگ بگم که منو یاد لیگ اول میندازه که تقریبا هیچ کسی شانسی برای پرسپولیس و قهرمانیش قائل نبود و همه استقلال رو قهرمان میدونستن ولی پرسپولیس قهرمان شد و این روزا هیچ کسی شانسی برای استقلال قائل نیست ولی ممکنه ...
کلا نمیخوام فوتبالی از جنس فوتبال صحبت کنم
این نوشته ی من از حال خوب فوتبالمونه
حال خوب نه به معنای حال عالی
ولی توی این ظلمات بی ادبی و بی فرهنگی که مدام توی فوتبال داشتیم، دیدن روزنه های نور معرفت و پاکی، دل هر آدمی رو خوش میکنه
وقتی میبینه یه بازیکن توی یه تیم پرطرفدار و پرحاشیه، نه تنها به حاشیه نمیره بلکه اونقدر سربه زیر و نجیبه و خودشو نمیگیره که حاضره با مترو بره سر تمرین و خیلی ساده بین مردم حضور پیدا کنه. در طول فصل از مصاحبه و دیده شدن طفره میره. وقتی توی بازی روش خطا میکنن و داور میخواد به بازیکن خاطی کارت بده، خودش به داور میگه ضربه ی محکمی نخورده تا بازیکن حریف جریمه نشه. اخلاقش هر فوتبال دوستی رو به خودش جذب میکنه و بازم خودش رو نمیبازه. همین بازیکن وقتی میبینه که اذان شده، کاری نداره که همه ی هم تیمی هاش غرق در سرور و شادی هستن از بردشون، بلکه دنبال یه نمازخونه میگرده تا نماز اول وقتشو از دست نده.
کاری به تیمش و شانس قهرمانیش ندارم؛ برای من این بازیکنان همیشه قهرمان و ماندگارند
