تقابل و تضاد

این روزها، تقابل و تضاد فکری و بینشی رهبری با رئیس جمهور و رئیس تشخیص مصلحت نظام جلوه ی دیگری پیدا کرده و به اصطلاح هر دو طرف به کلیدواژه های طرف مقابل حمله می کنند.
اگر نسبت به خوبی ها و بدی های این مساله چشم پوشی کنیم؛ نکته ی مهمی که در این بین حائز اهمیت است، علت چنین موضع گیری هایی به خصوص از طرف رهبری است.

برخی بر رهبری ایراد می گیرند که این گونه مواضع و سخنان در شأن ولی فقیه نیست و باعث خدشه به جایگاه مهم رهبری است و ایشان نباید خود را در مقابل این افراد قرار دهد و با آنها یکی به دو کند.

اما نظر بنده کاملا مخالف این قضیه است.

رهبری برای مردم راهنما است و این راهنما وظایفی را دارد و همان طور که می دانیم در اسلام ما موظف به تکلیفیم، نه موظف به نتیجه.

رهبری لازم نیست که مردم را به مقصد برساند ولی وظیفه دارد که راه رسیدن به مقصد را نشان داده و مردم را نسبت به آن آگاه سازد.(1)

وقتی دو نفر روحانی مبارز و انقلابی و مسئول در سمت های مختلف نظام جمهوری اسلامی، که حداقل ادعای اجتهاد دارند، چه سهوا و چه عمدا، اسلام را به اشتباه برای مردم بیان کنند، وظیفه ی رهبری چیست؟

این اشتباهات وقتی از سوی مسئولینی که مردم آنها را انقلابی می دانند و حرف شان را حرف انقلاب قلمداد می کنند، بیان می شود و بارها بر آن تاکید می شود، دیگر حرف یک روحانی ساده ی مثلا منبری نیست؛ حرف حرف اسلام و انقلاب است.

اگر مردم اسلام و انقلاب قلابی را به جای اصل قبول کنند، دیگر هیچ ارزشی برای اصل انقلاب نمی ماند. چون انقلاب و اسلام اصلی ارزشمند است و نگهداری آن هزینه بر است؛ مثل طلا که ارزشمند است و حفاظت از آن هزینه و تلاش می خواهد. حال اگر مردم اشتباها فکر کنند که اسلام و انقلابی وجود دارد که هزینه بر نیست؛ خب طبیعی ست که اسلام بی هزینه و انقلاب راحت را ترجیح می دهند.

اسلام وقتی اشتباه شناخته شود، نتیجه اش حکمیت درست کردن برای علی علیه السلام است.

اسلام وقتی اشتباه شناخته شود، نتیجه اش تحمیل صلح به حسن علیه السلام است.

اسلام وقتی اشتباه شناخته شود، نتیجه اش مرتد دانستن حسین علیه السلام است.

برنامه ای که آقای روحانی و آیت الله هاشمی رفسنجانی در حال اجرایش هستند یا به خاطر اشتباه است، و یا چون خوب می دانند که تحریف اسلام و انقلاب چه نتیجه ای را خواهد داشت چنین می کنند، که ... .

در هر صورت چه دانسته و چه ندانسته، این انحراف باعث انحراف اسلام است و سبب از دست رفتن انقلاب اسلامی ست، پس ایستادن در مقابل چنین انحرافی نه تنها کسر شأن برای ولی فقیه و ضربه به جایگاه رهبری نیست بلکه عین انجام وظیفه است.

از همین جاست که می توان علت حمایت صریح و شفاف رهبری از آیات عظام جنتی و یزدی و مصباح را فهمید. اصل اسم بردن از ایشان برای جلوگیری از انحراف اسلام و انقلاب است. وقتی علی علیه السلام "أین عمار" می گوید یعنی فضا فضای غبار آلودی ست که باید عمارها روشنگری کنند و وقتی دیگر عماری وجود ندارد، خود علی علیه السلام مجبور به روشنگری می شود.

علاوه بر علت فوق، دلیل دیگر این گونه مواضع صریح رهبری اینست که باید توجه داشته باشیم که تاریخ و مردم آینده چه قضاوتی در مورد این زمان جمهوری اسلامی می کنند. مثلا اگر حسین علیه السلام در روز عاشورا در مقابل سپاه چند هزار نفری عمر سعد شروع به نصحیت و موعظه می کند، علاوه بر راهنمایی به سوی حق، می خواهد به تاریخ و آیندگان بفهماند که قصد من جنگ نبوده و نیست و قصد اصلاح امور را داشتم و الا چرا باید قول زمین و باغ و خانه ی بهتر را به عمر سعد بدهد؟ مگر از مرگ می ترسید؟ که اگر می ترسید می توانست مثل عبدالله بن عمر با یزید بیعت کند و زندگی راحتی داشته باشد. حسین علیه السلام در روز عاشورا نصحیت می کند تا کسی بعدا نگوید شاید سپاه روبرو حسین را نمی شناخته و از قصد او بی خبر بوده است.

پی نوشت:

(1) برخی بر این باورند که تقابل صریح رهبری با آقای روحانی و آیت الله هاشمی، نتیجه ی خوبی برای رهبری نخواهد داشت. این تکه از مطلبم جوابی بود بر کلام آنها که شاید فکر می کنند نتیجه مهم تر از وظیفه است. هر چند کلا این تقابل را به سود جامعه و رهبری می دانم و ان شاءالله باعث برگشتن آقای روحانی و آیت الله هاشمی از اشتباهات شان.