پایان یک رویا؟

پس از دو سال و اندی مذاکره ی همراه با تساهل و تسامح، دیروز در حرکتی زیبا رئیس جمهور کشور جناب آقای دکتر روحانی با دستور به وزیر دفاع، خواستار سرعت و جدیت بیشتر در زمینه ی تولید انواع موشکهای مورد نیاز نیروهای مسلح شدند.

دولت محترم در طی دو سال و نیم گذشته سعی بر این داشت تا با ایجاد رابطه و رسیدن به توافق با کشور آمریکا، از فشار تحریم ها کاسته و به وعده های پیش از انتخاباتش جامه ی عمل بپوشاند. زمانی که توافق به وجود آمد و قرار برداشته شدن همه ی تحریم ها گذاشته شد، از نظر دولت کار پایان یافته بود و وعده ها باید تحقق می یافت ولی آمریکا همچون قبل قابل اعتماد نبود و باز هم دست به اقدامات موزیانه زد و ضمن اینکه در ظاهر خود را پایبند به توافق نشان می داد ولی در باطن و با زبان بی زبانی برجام را زیر پا گذاشت. هرچند دولت محترم در ابتدا و نسبت به اقدامات اولیه ی آمریکا هیچ موضعی نگرفت و بلکه با توجیهاتی اقدامات آمریکا را ناقض برجام نمی دانست (بر فرض اینکه مخالف برجام هم نبود ولی اقدامات ضد ایرانی بودند ولی دولت انگار فقط مدافع برجام بود و نسبت به توهین به ایران و ایرانی هیچ واکنشی نشان نداد) ولی زمانی که دید این زیاده خواهی ها ادامه دارد، خود را مجبور به پاسخ گویی به آنها دید.

هرچند این پاسخ تحسین برانگیز است ولی جا دارد که یادآور شویم که در ابتدای اقدام جدی دولت به مذاکره با آمریکا، امام خامنه ای فرمودند که نباید همه ی مشکلات را به تحریم ها گره زد و باید به پتانسیل و نیروی داخلی اعتماد کرد اما در مقابل دکتر روحانی درمان همه چیز را به توافقات نسبت دادند. و باز یاداور شویم که رهبری فرمودند که آمریکا قابل اعتماد نیست اما ... .

سوالی که در اینجا مطرح است این است که اگر این کنش و واکنش ها بین ایران و آمریکا ادامه پیدا کند (آنچنان که یکی از مسئولین کشور آمریکا گفته که این نامه رئیس جمهور ایران را بی جواب نخواهند گذاشت) روند اجرای برجام چگونه پیش خواهد رفت و در حقیقت آیا برجامی در کار خواهد بود یا خیر؟!
اگر برجام لغو شود، چه بلایی بر سر کشوری خواهد آمد که در طی این چند وقت همه چیزش را به نتیجه ی توافقات گره زده است؟!
مایی که به راه توافق اعتقاد داشتیم و نیروی داخلی را بی اثر در رفع مشکلات می دانستیم؛ اگر برجام لغو شود، چگونه مشکلات مان را حل کنیم؟

شاید برخی فکر کنند که در صورت شکست برجام، ما (منتقدین دولت) این شکست را باعث دلخوشی خود می دانیم و از آن ابراز خوشحالی می نماییم. اما واقعیت چیز دیگری ست. اگر در زمان مذاکرات با آن مخالفت می کردیم نه برای این بود که اگر چنین روزی پیش آمد، آگاهی خود را به رخ بکشیم (که اگر چنین کنیم از روی جهالت ماست) بلکه از آن جهت بود که اعتقاد داشتیم دولت به سمتی می رود که نه تنها هیچ سودی در آن نیست بلکه باعث غفلت از راه صحیح می شود.
هرچند در این مدت بسیار بر ما خرده گرفتند که "دلواپسها" و "ترسوها" و "لرزان ها"  سکوت کنند و حق اظهار نظر ندارند ولی علت مخالفت ما با مذاکرات صرف، بار سنگینی بود که به نظام تحمیل میشد.
در صورت شکست برجام شاید در ظاهر حرف ما درست از آب بیرون بیاید ولی ما به خاطر ضربه ای که به کشور و مردم مان وارد شده، خود را متضرر می دانیم و امیدواریم روند اجرای برجام به گونه ای باشد که حتی به اندازه ی سر سوزنی حق کشور و مردم و نظام مان ضایع نشود.